دو ستت دارم

ناگهان ب خودت می آیی و میبینی ساعت هاست داری توی تلفظِ درست ِ یک کلمه دنبال وقفه ای میگردی ک توی تلفظ تو هست و توی مال ِ دیگران هیچ وخت ندیدیش ، میبینی داری ب هجای اضافه ای التماس میکنی ک دست از سرت بردارد

کلمه ای ک انقدر توی دهانت چرخاندی ک نوک زبانت می سوزد از دال و واو و سین و دو تا ت ک حالا داری یا نداریش مهم نیست ، اینکه تو ناگهان یک هجا سکوت پیدا کنی وسط یک کلمه ک نمی دانی از کجا بین واو و سین پیدایش شده عجیب است

دو ستت ددددارم

میبینی یک چیزی آن وسط هست ک آزارم می دهد ، اصلا نمی گذارد دوستت داشته باشم بسکه ذهنم را مشغول کرده ، یک ثانیه آن وسط هست ک من و تو توی یک خیابان درازی می دوییم ، می دویم تا دریا ، می دویم در دریا می دویم تا آن سه شنبه ی لعنتی تا آن سین ِ کذایی ، خسته و مانده ، با زبانی ک نمی چرخد ب سین گفتن 

ناگهان می روی توی همان هجا و روزها بی سر و صدا کش می آیی ، بین یک واو و سین

جایی همان حوالی صدام راحت تر از قبل دروغ می گوید

- خوبم

- همه چیز عالی ست

باید برگردم از این سکوت ب پاییزی ک عاشقانه نباشد ، ب شعر های نیمه کاره ام ، باید برگردم از کوچه ی عاشق هام ، عاشق های لعنتی ام  ، باید برسم ب خانه ای ک همه ی 31 سالگی ام را جویده ست ، دوباره جوراب های راه راه پشمی بپوشم و ادعای شاعری کنم ، باید کل خانه را پیاده روی کنم و کنار هر پنجره ک رسیدم دست تکان بدم برای سایه های زمستان

پاییز را توی همان هجا جا گذاشتم انگار