اَفــــــــرا ی مقــــدس

هی تو ! کلمه رو به کدوم خویش (خیش ) بستی که حالا به انعکاس مفردت می گی : ما ... ما ... ما

بهت نمیاد اینطوری که میری زمین گرد باشه ، دیگه دستبند فایده نداره ، باید رگ ها مون رو گره می زدیم

گردن زندگی ننداز ، گرچه زندگی دین بزرگی به سوالای تو داره ، تو هیچ وقت نفمیدی که سوالا رو خودت می سازی و جواب ها رو هم ، تو فقط تو دنیا اضافه کاری کردی

اینطوری که تو داری شخم می زنی شبیه رفتن نیست

می دونستی که فصل فصل ِ جفت گیریه ؟

تو و زمین

داری تکثیر می شی

بهت نمیاد که جنگل بشی

زمین گیر شدی

اینجوری که هاچین و واچین می کنی باید دوتا پات و برچینی ، بی ریشه گی بد دردیه ، من که باد ام می دونم..