همه چیز او

در مغازه باز است . وارد که می شوم مرد با همان صورت همیشگی رو به رویم است . انگار که خطوط چهره اش جزئی از هویت مغازه است انگار اگر تغییر کند، مغازه دیگر مغازه نیست یا که دیگر در آن کوچه نیست.  

  یخچالش نگاهم می کند . مرد خودش می داند . مرد همه چیز را می داند.

می پرسد: چند تا؟  

-دو تا  

و انگار که هیچ کدامشان با هم فرقی ندارند ، هیچ نگاهی خرجشان نمی کند دوتا بر می دارد، می اندازد توی تنگ و می دهد به دستم ، از توی تنگ نگاهی به سرتاپایم می کنند  

-این ها که جفت نیستن

-خوب نباشند ! 

-نمی شه که ! یکی شون سبزه اون یکی سیاه  

نگاهی از عمق خطوط ثابت چهره اش به من کرد . انگار خواست به من بفهماند در خطوط چهره اش هیچ خطی وجود مرا در مغازه ثابت نمی کند با بی قیدی ِ مغازه و کوچه، شانه هایش را بالا انداخت و تنگ را از دستم گرفت و سًر ِ شان داد میان بقیه  

کمی نگاه کرد و من در این فکر بودم که حتما پول ِ نگاهش را هم می گیرد  

دوتا دیگر را داد به دستم  

ترک داشتند . با ترک نگاه می کردند . با ترک پلک می زدند . با ترک حرف می زدند .  می ترسیدم بگویم ترک دارند و با بی قیدی اش باز وجودم را بی معنی کند فقط نگاهش کردم ، نگاه من خرج نداشت.

با کلافگی در ِ یخچال را باز کرد و از مغازه بیرون رفت همانطور که سیگارش را آتش می زد می دیدم که کوچه جزئی از او می شود و مغازه هم و همه ی خطوط هم  

من ماندم و کلی چشم  

یکی رنگی ، یکی سیاه ، یکی مغرور ، یکی شکسته ، یکی تک ...

و شب باز از مرد بیرون می آیم و باز از مرد عبور می کنم و باز به خانه می رسم، خانه ای که نه خطی از من دارد و نه خطی بر من ... بدون چشم

پی نوشت : یکی از داستان های قدیمی منه

یک نسبت موهومی با من داره

و جزو معدود متن هاییه که هنوز هم دوسش دارم

بعید می دونم کسی یادش باشه

دلم خواست امروز دوباره روی این صفحه ببینمش