خم ـــیازه

زن زیر حرف هایش را کم می کند .خانه ی آنها ایوان ندارد، گلدان آرزوهایش را زیر آفتاب بی حال پاییزی می برد می گذارد روی ایوان همسایه . می نشیند لب پنجره . دست به تب خال چانه ی خانه می کشد و به آواز نطفه های نارس گوش می کند که شعر 'سقوط به اندازه ی یک دهانه چاه فاضلاب' را از بر کرده اند و برای 'نه مادرشان' می خوانند . و او هم زیر لب می خواند ...

گل های حیاط همه از دیوار ها در حال فرار اند و فواره خودش را به سقف کوتاه ارتفاع مجاز پرواز می کوبد.

صدای حرکت چیزی شبیه چرخ میان چاه سرود ها شنیده می شود . شاید بشود کشیدشان میان دم و دستگاه تنفس مصنوعی! نطفه های آزاد ساقط را می گویم .

صدای زن ، انعکاس لب های چاه :  همه ی حوا های زمین ... 

صدای پای پیچیده روی سنگفرش های حیاط  لب های پنجره را می دوزد . و میوه های کال، صدایشان را می برند . صدای پا آرزو ها را از ایوان همسایه به درون گنجه می کشاند و زیر حرف ها را خاموش می کند

 یک دنیا آدم باید برای این همه حوا ی چاهی ...